علی حاتمی رفت، خیلی هم زود رفت، روزی نه چندان سرد در زمستان بود؛ من در آن هنگام هنوز شاگرد مدرسه بودم، او رفت اما اثر او تا دنیا، دنیاست، در تاریخ سینمای ایران باقی خواهد ماند.
سینمایی که پیش از او و پس از او پروژه ای به عظمت هزاردستان در حافظه تاریخی خود نداشته و نخواهد داشت.
سلطان سینمای ایران می خواست مسافر جاده ی هزار پیچ و تو در توی هزاردستان که جلوه های شرقی اش کم از جاده ابریشم ندارد، طعم خوش سینمای فاخر را با خودش به سوغات ببرد.
خالق پدرخوانده سینمای ایران به درستی فهمیده بود که کار سینماگر تاریخ گویی و نقالی نیست. او هنرش را در عاریه دادن وجدان هنرمند به واقعیت تاریخی می دانست، تا صدای حلقوم بریده و خاموش شده یک ملت مظلوم در طی تاریخ و در مسلخگاه دیو هزار دستان بشود.
سعدی سینمای ایران جان و جهانش همه موسیقی بود و شعر و لطافتش از جنس همان ترنم نوای گلوی ظریف آن بلبل خوش الحان هزاردستان و سلاحش به برندگی ترانه مرغ سحر استاد بهار بود.
امید دارم که ملت ایران روزی اهمیت کار او را درک کنند، همان آنها که به قول استاد فقیدمان خود را به خواب زده اند؛ اجتماع خواب زده …جماعت چرتی …