دراکولای مهران مدیری همچون فاخته مهمان ناخوانده ی خانه ی هر ایرانی شده است. راستش اگر بخواهیم صادقانه نظر بدهم، این کمدی او چنگی به دل نمی زند.
مدیری را همواره خالق کارهای متفاوت در عرصه سینما می دانم. آثار او را از دیرباز با دقت و به شکل منظم دنبال کرده ام. خیلی ها حالا می پرسند که چرا کارهای اخیر او دیگر مثل سابق نیست.
چرا پاورچین و نقطه چین با نشان دادن ساده ترین تم های کمدی جذاب بود. مگر یک روستای خیالی به نام برره و روابط عادی بین دو داماد و یک پدر زن چه داشت که دراکولا دیگر ندارد.
حال کاری به قهوه ی تلخ او ندارم که به عقیده من مرزهای سینمای سورئال جهان را جابجا کرد. اثر سینمایی ماندگاری که توانست روایتی از یک کمدی تاریخی فاخر خلق بکند.
امروز که این نوشته را می نویسم، چند دهه از ظهور این استاد کمدی در سینمای ایران می گذرد. اکنون آن جوان بیست ساله کم و بیش پنجاه ساله است.
از زندگی خصوصی خود او چیز زیادی نمی دانیم. به یک احتمال قوی کاراگاه نقطه چین بخشی از خود اوست. کاراگاهی که در حسرت لقمه ای کباب می سوخت تا صداقت و بی آلایشی هم نسل های او دل هر ایرانی را کباب کند.
در این سالها تغییراتی شگرفی در لایه های جامعه ی ایرانی بوجود آمده است. جامعه ی خالی از محتوی شده که اصالت و صداقت خود را در قمارخانه تجدد قلابی و رفاه مشکوک درباخته است.
سرنوشت مدیری از جامعه جدا نیست. خوشبختانه هنر او هنوز امانت داری می کند. یادمان نرفته که روزگاری عباراتی همچون پاچه خواری را بر سر زبان ها انداخت تا زشتی های موجود را برملا کند. اکنون نیز انعکاسی از چهره ی امروز جامعه در اثر او طنین می اندازد.
پیام کمدی مدیری خیلی زود دریافت می شود. دیوی که به همت کمدی ساز پته اش بر روی آب افتاده حالا قبح اجتماعی مخفی شده این چند دهه را عریان می سازد.
اجتماع به قول حافظ گرفتار تله ی سالوس و ریا شده اما تاب دیدن چهره زشت و تازه به دوران رسیده ی خود را ندارد. گناه هنرمند نیز مطابق معمول صداقت بیش از حد با مخاطبش می باشد.
مخاطبین سینمای ایرانی با کاراکترهای آبکی سریال های آبگوشتی صدا و سیما مانوس ترند تا چهره سرهنگ درمنش عیاش که همچون گرازی پیر هیزی می کند. وحشت دیدن سریال دراکولا از این رو می باشد.
مهران مدیری همچنان یک کارگردان باهوش و جدی است. انتخاب عنوان دراکولا برای این سریال با خیلی با مسمی است. وحشت از این سریال نه به خاطر دراکولا که به خاطر نشان دادن چهره زشت و بدخیم یک جامعه طاعون زده به خود اوست.
تصویر جامعه امروز در آینه کمدی مدیری به شکل یک هیولا/ دراکولا در آمده و به قول مولوی آینت دانی چرا غماز نیست / زانک زنگار از رخش ممتاز نیست.